We zijn ondertussen een paar dagen verder en dat heeft ook wat opgeleverd. Een reisje naar Savar ongeveer 10 minuten met de Riksja. Dat zorgt voor de nodige spanning de fietsjes zien er mooi versierd uit en zitten heerlijk, zachte kussentjes ( dat kunnen we van ons bed nog niet zeggen). Dit alles vergeet je al snel op het moment dat de Bengaalse Riksja driver begint met trappen. Het valt dan ineens op dat de fiets volledig verroest is, er een klein aandrijvingssysteempje onder de fiets zit waardoor je al snel 30km/h of meer gaat en dat de Riksja nergens voorrang krijgt van andere weggebruikers die met een snelheid van 100km/h je links en rechts inhalen. Het zweet breekt je uit, de pijn in je buik komt op en dan duren tien minuten toch wel heel erg lang. Toch zijn we weer een hele ervaring rijker!

Een lucht van rottend fruit, dode vissen en benzinedampen verwelkomen ons in Savar. Het klinkt niet erg positief maar het was wel heel erg leuk. Overal kan je spulletjes kopen, straten vol met sleutelmakers, fruitverkopers, schoenhandelaren alles kan je er vinden. Zelfs de "echte" Diesel Jeans die we hier in Nederand allemaal zo graag aantrekken. Helaas worden we hier ook hard geconfronteerd met de armoede... Een jochie van 6/7 jaar trekt Rianne aan der pols en wijst naar zijn mond, Rianne schud nee en hij kijkt nog eens met de zieligste en meest vragende ogen die er bestaan. Vervolgens trekt hij mij aan me pols en wederom een gebaar naar zijn mond, ook ik moet het jochie teleurstellen. Wetend dat je in je tas een berg eten hebt net gekocht en in je zak genoeg Taka om hem een jaar lang eten te kunnen geven. Maar ook wetend dat als je dat 1x doet er nog veel meer jochies van 6/7 jaar zijn die trek hebben en je dan weten te vinden. Want ja opvallen met een wit huidje als ons doe je wel! Starende ogen prikken vanuit alle kanten en gaten van de straat op ons witte lichaam. In de winkel waar Rianne een salwar kameez(Bengaalse kleding) heeft gekocht was de verkoper dan ook zeer verbaasd over het feit dat het in Nederland koud is en er vooral witte mensen rond lopen.

Vandaag hadden we onze eerste dag van het onderzoek helaas wilde dat niet helemaal gaan zoals wij in gedachte hadden. Er is een student en die loopt nu drie maanden met ons mee om dingen te vertalen... Onwijs vriendelijk maar het jaagt je een beetje op gedurende de dag. We hebben hem uitgelegd wat ons plan is en dan komt het allemaal wel goed.

Wat ook nog wel leuk is om te vertellen, de Bengalen houden wel van een pittig smaakje in de mond. Dat merkten wel al bij het avondeten maar dat werd met name door Rianne vandaag nog eens bevestigd. In de ochtend is er om 10.00 een zogeheten tea break lekker warm theetje drinken banaantje erbij of een bord Bami. En jawel de bami is flink gekruid! Rianne begon in extreem te zweten onder haar ogen kreeg het warm en was haastig opzoek naar water en het liefst geen warme thee, de bami was dus lekker pittig!

Morgen weer een nieuwe dag op het CRP centrum. En hopelijk kunnen we tickets regelen voor het Nederlandse cricket team dat speelt in de worldcup in Dhaka(Bangladesh)

Groetjes van ons -X-